Χρειάζονται τα απονευρωμένα δόντια οπωσδήποτε θήκη;
Το ερώτημα εάν μια στεφάνη (θήκη) είναι απαραίτητη ή όχι σε ένα απονευρωμένο δόντι και για ποιόν λόγο έχει προβληματίσει όχι μόνο τους ασθενείς αλλά και τους ειδικούς.
Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα, μια μερίδα των κλινικών υποστηρίζει ότι δεν εννοείται ολοκληρωμένη ενδοδοντική θεραπεία σε πίσω δόντια χωρίς την κάλυψη τους με στεφάνη, ενώ οι υπόλοιποι θεωρούν ότι η στεφάνη είναι απαραίτητη μόνον όταν τα δόντια παρουσιάζουν σημαντικό βαθμό καταστροφής. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί και η πεποίθηση ότι τα δόντια γίνονται πιο εύθραστα μετά την απονεύρωση εξαιτίας των δομικών αλλαγών που συμβαίνουν στην οδοντίνη ( αφυδάτωση και αλλαγές στην διασύνδεση του κολλαγόνου). Διάφορες έρευνες που έχουν γίνει για να δείξουν την ύπαρξη ή όχι της σχέσης μεταξύ των δομικών αλλαγών στην οδοντίνη και την εμφάνιση καταγμάτων έχουν καταλήξει σε αντίθετα συμπεράσματα.
Συνήθως τα δόντια τα οποία φθάνουν σε απονεύρωση οδηγούνται σε αυτό το σημείο εξαιτίας κάποιου κατάγματος ή εξαιτίας μιας τερηδόνας που και αυτή συνεπάγεται απώλεια οδοντικής ουσίας. Η συγκεκριμένη απώλεια είναι συνήθως μεγαλύτερη από ότι στην περίπτωση ενός απλού σφραγίσματος αφού η τερηδόνα ή το κάταγμα αφορούν πλέον και τον πολφό του δοντιού . Έχουμε λοιπόν ένα δόντι το οποίο έχει ήδη αποδυναμωθεί σημαντικά από μία τερηδόνα και διανοίγεται επιπλέον από τον οδοντίατρο για να πραγματοποιηθεί η ενδοδοντική θεραπεία κάνοντας το έτσι ακόμη πιο επιρρεπές σε κάποιο μελλοντικό κάταγμα. Μια συντηρητική διάνοιξη για ενδοδοντική θεραπεία αποδυναμώνει ένα δόντι περίπου 5% . Απώλεια όμως οδοντικής ουσίας λόγω τερηδόνας που αφορά μόνο την μασητική επιφάνεια του δοντιού ( βρίσκεται δηλαδή στο κέντρο και περιβάλλεται από υγιές δόντι) μπορεί να το αποδυναμώσει κατά 14-44%, ενώ όταν αφορά και τις όμορες επιφάνειες (που είναι και η πιο συχνή εικόνα των απονευρωμένων δοντιών) κατά 20-63% (εικ.2).
Επιπλέον ένα δόντι το οποίο βρίσκεται πίσω δέχεται μεγαλύτερες δυνάμεις κατά την μάσηση αλλά και δυνάμεις ενσφήνωσης οι οποίες έχουν την τάση να σχίσουν το δόντι (εικ.1). Η κατάσταση μπορεί να γίνει πιο επικίνδυνη εάν ο ασθενής παρουσιάζει βρυγμό.
Ένα άλλο ζήτημα που οδηγεί στην ανάγκη προσθετικής αποκατάστασης των ενδοδοντικά θεραπευμένων δοντιών είναι το φαινόμενο της μικροδιείσδυσης μικροργανισμών και που μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία την θεραπεία.
Λαμβάνοντας υπ’όψιν όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι το ρίσκο να χαθεί ένα πίσω δόντι από κάταγμα ή να αποτύχει η ενδοδοντική θεραπεία είναι αρκετά υψηλό στην περίπτωση εκτεταμένης βλάβης που αποδυναμώνει το δόντι εάν δεν αυτό δεν ενισχυθεί με την βοήθεια κάποιου επένθετου ή θήκης